واژه دیاگ در اواخر دهه 70 در ایران مطرح شد به خصوص در اوایل دهه 80 و با حضور خودرو پژو 206 رواج پیدا کرد ، از اواسط دهه 1990 میلادی که ورود خودرو به ایران محدود شد تعمیرکاران بیشتر با خودرو های تولید ایران همچون پژو ، پیکان و پراید سروکار داشتند . هیچکدام از این خودرو ها از سیستم انژکتوری استفاده نمیکردند بنابراین بحث تعمیر و عیب یابی به عنوان یک تخصص باید آموزش داده میشد . در اواخر دهه 70 شمسی و با معرفی خودرو هایی با موتور انژکتوری (مانند پرشیا) استفاده از دستگاه دیاگ جهت تعمیر و عیب یابی خودرو آغاز شد. با توجه به تعداد بالای خودروی پژو دستگاه اصلی عیب یابی DIAG2000 بود که تعمیرکاران به ویژه نمایندگان مجاز ایران خودرو از این دستگاه استفاده میکردند. با گذر زمان و حذف قسمت عددی 2000 این دستگاه بنام DIAG شناخته شد و پس از آن واژه ” دیاگ زدن ” بین تعمیرکاران باب شد .واژه دیاگ برگرفته از کلمه Diagnosti است که به معنی عیب شناسی (عیب یابی ) می باشد. نمونه اولیه دستگاه دیاگ خودروهای ایرانی را شرکتهایی همچون رایان موتورز و خودرو آزما تولید کردند که بهمراه یک کیس کامپیوتر و یا لپ تاپ ارائه می شد، نسخه بعدی دستگاه دیاگ PPS بود که بر روی لپ تاپ نصب و قابلیت استفاده داشت. در اواسط دهه 80 شرکتهایی همچون موتور آزما ثمین ، پوریا صنعت و موتور اسکان خودرو دستگاه های نسل بعدی دیاگ را که پرتابل بودند تولید نمودند که از مزایایی همچون قابل حمل و سبک بودن بهره میبردند و دیگر نیاز به استفاده از باتری نداشتند، بعد ها قابلیت آپدیت از طریق WIFI و همچنین LCD رنگی ، قابلیت دانلود ، ریمپ و تیونینگ به این دستگاه ها اضافه شد. نسل بعدی دستگاه های عیب یاب ایرانی دارای LCD های رنگی و یا تبلت بودند که علاوه بر سبک و قابل حمل بودن دارای LCD بزرگ تری نسبت به دستگاه پرتابل بودند و قابلیت نمایش نمودار و گراف و نمایش پارامترها را داشتند. دستگاه های عیب یاب جدید نیز همچون نسل قبلی قابلیت ارتقا اینترنتی و قابلیت دانلود ، ریمپ و تیونینگ را نیز دارا بودند از جمله دستگاه های دیاگ خودروهای ایرانی vman، Xcar ، موتور اسکان می باشد.